ප්රේමය....
![Image](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6Ov3FrFx3o5d09OzEXRFwXPQKcJ0-qsQ0_pbForwIBOSiZSA26hSN1n6281l_R_bYEfbFs4Re5l4QigmrzWSTAIFMtcOWOZJ5DeMaWUM49Zdk-c84KyHLQBF26JHBXL8iWEwz8lBg66o/s1600/images+%252827%2529.jpg)
විඳිනෙමි වේදනා; ජිවිතය පුරාවට....... කඳුළු බොමි පිපාසය නිවාලන්නට; හදේ දැනෙනා....... අවංක වීමි හදවතට.. ආදරය පුද දී, මියෙන්නට තරම්; මහද අසරණය....... මන්ද යත්, මම ඔබට පෙම් කරමි. විටෙක සිනාසුනෙමි; ආදරයේ සේයාව වැටී....... ඒ සේයාව මැකී යන්නට වූ සඳ, මහද හඬන්නට වූ නමුඳු පවිත්ර ප්රේමය; මා මිරිඟු සයුරක.. තනිකරන්නට තරම් කුරිරු විය. කාව්ය සංකල්පනාව - ප්රියංජලී මංගලිකා