කෙටි කථාව....
මිනස්කම මෙලොව පවතින දහමක් වේද, ඒ උතුම් වූ ආදරයයි. සදාතන ජීවයේ ප්‍රාණ වායුව; ඒ සත්‍ය ප්‍රේමයයි. මිනිස්කම නෙතින් දකිනා ඒ උත්තරීතර මනුෂ්‍යයාට, නැතහොත් ශ්‍රේෂ්ඨ යයි හංවඩු ගසන මිනිසුන්ට, ඔහුගේ සත්‍ය වූත් පිවිතුරු වූත්, හද ගැබ විවර කළ යුතුය. නමුත් එසේ නොවුණහොත්; ඔහුගේ එම හද ගැබද මිනිස්කම නොදැකීමට ඉඩ ඇත. ජීවිතය පිළිිබඳ තවමත් අවබෝධයක් නොමැති කුඩා පුතු පාසල් යාමට සැරසෙන සැටි දකින විට මහද උද්දාමයෙන් පිරී යයි. ඉතා ආශාවෙන් පාසල් යාම සඳහා පිබිදෙන පුතු ඉතා කඩිසරව ඒ සඳහා සූූදානම් වන අයුරු සුනිල් හා මම ඉතාමත් ආශාවෙන් බලා සිටින්නෙමුු. අපගේ කුඩා පුුතු කවදා හෝ හොඳ ගති පැවතුම් ඇති උසස් පුද්ගලයකු වන බව අප දෙදෙනාගේ විශ්වාසය මෙන් ම පුතු දකින ඕනෑම කෙනෙකුගේ විශ්වාසය විය. අප විවාහ වී දැනට අවුරුදු 8ක් පමණ ගත වුණි. සඳරුවන් පුතු අපට ලැබුණු ප්‍රථම දරු සම්පතයි. පුතු දැනට තෙවන වසරේ ඉගෙනුම ලබයි. දිනපතා උදෑසනින් පිබිදෙන මා උදෑසන ආහාරය මෙන් ම දිවා ආහාරය ද සූදානම් කරන අතර ටික මොහොතකින් සුනිල් ද පිබිදී මා හා හවුල් වෙයි. සැබැවින් ම ඔහු මට සැබෑ සහකරුවෙකි. අප දෙදෙන මහන්සි වී ජීවිතය ගෙන යාමට දක්වන කැපවී