පුදුමයි දුටුවොතින් ඔබ ඒ බිළිඳු අද.... කුඩා හිමි නමයි ඒ පන්සලේ අද....

පාළු වීදියේ කසල ගොඩේ
පුංචි බිළින්දෙකි, දුකයි අනේ!
නෑ කිසි ඇඬුමක්....
නෑ කිසි දෙඩුමක්....
බැල්ලක ඒ අසලින් යන්නේ....

ළංවී සෙව්වා නිබඳව කෑමක්,

මේ දැන් දැන්....

දුටුවා බිළිඳු සිරුරේ වෙනසක්,

දැන් දැන්....

ළංවී හනික ගත්තා එය....

තම කටට....

දිව්වා හනික....

තම පුතු දුටු මව විලස....

දිව්වේ පන්සලට....

ඒ අසලින් දිවෙන....

නිතරම පිහිට....

නෑ අන් සරණක් මෙමට....

කියමින් දිව්ව.. කිසාගොතමී....

සිහිපත් කරමින් අපට....

බිළිඳුව සෙමින් තියලා බිමට....

මොර දෙන්නට වුණා;

තම පුතු මළ ලෙසට....

සැළ කර සිටින්නට වාගේ;

මේ පුවත....

වැඩ සිටි හිමි නමක් වැඩියා.. 

විහාරය....

බලනට මොකද.. 

පන්සල් බිම විකාරය....

ළං වී හනික.. 

දුටුවා නෑ විකාරය....

බිළිඳු රැගෙන ඉක්මණට ම..

වැඩියා හිමි සිටි විහාරය....

සුවපත් කළා හැකි ලෙස.. 

ඒ මොහොතේ ම....

ඉන් පසු ගෙන ගියා.. 

රෝහල වෙත යාබද ම....

දීලා බෙහෙත් අනෙ ඒ බිළිඳාට....

සුවපත් වුණා බැල්ලට පින් සිදු වෙන්ට....

අද මම පවසලා ඒ දුක්බර පුවත....

සිහිපත් කරමි අගනා ඒ බැල්ල අද....

පුදුමයි දුටුවොතින් ඔබ ඒ බිළිඳු අද....

කුඩා හිමි නමයි ඒ පන්සලේ අද....

සතකු උනත්.. බැල්ල උනත්.. ඒ කළ පින.. පළ දෙනවා....

සැබෑ මවත්.. ඒ පියාත්.. ඒ කළ පව.. පළ දෙනවා....

දරුවන් වැදූ මව්නේ අසන්.. රැකලා සොඳින්.. දරුවන් වඩව්....

දරුවන් වැදූ පියතුම අසන්.. රැකලා සොඳින්.. දරුවන් වඩව්....

(මගේ පන්හිඳේ කවි පිටු අතර සිය වෙනි පිටුව මෙසේ අකුරු කළෙමි....)

කාව්‍ය සංකල්පනාව
 - ප්‍රියංජලී මංගලිකා